Οι τοπικές δράσεις στις αλάνες της Νίκαιας συνεχίστηκαν το Μάιο, με τις «Ιστορίες Αλανιάρες»! Μαζευτήκαμε ένα απόγευμα στην αλάνα πάνω από 20 άτομα, για να μοιραστούμε ιστορίες και να πιούμε καφέ. Οι ιστορίες πολλές, με αναμνήσεις και παλιές και πιο πρόσφατες. Μάθαμε πως ήταν το σπίτι των γονιών της Αντωνίας παλιά, πριν μετακομίσει στο δίπλα οικοδομικό τετράγωνο. Είδαμε φωτογραφίες και θυμηθήκαμε τα παιδιά που ζούσαν και έπαιζαν στο τετράγωνο πριν κάποιες δεκαετίες. Η κα Μαρία είδε τον εαυτό της σε μικρή ηλικία σε μια φωτογραφία που δεν είχε ξαναδεί και που την έφερε από το σπίτι της η κα Σοφία. Η κα Λίτσα και η κα Μαρία μοιράστηκαν ιστορίες για τις σκανταλιές που έκαναν μικρές στην αλάνα. Η κα Δέσποινα και κα Πίτσα, αδερφές, αναγνώρισαν σε μια παλιά φωτογραφία από το αρχείο του ΕΛΙΑ τη μητέρα τους, Ευαγγελία. Στη φωτογραφία, η μητέρα τους βρίσκεται σε ένα από τα πλυσταριά που βρίσκονταν παλιά στις αλάνες, και μαζί με μια γειτόνισσα καθαρίζουν την προίκα ενός νεότερου κοριτσιού.

​

Ταυτόχρονα, μέσα σε όλες τις συζητήσεις, πέρασε με το τρίκυκλο και ο μπουγατσάς της περιοχής, Γιάννης Ασλανίδης, που μας γλύκανε με τις μπουγάτσες και τις ιστορίες του. Πλέον 84 χρονών, μας είπε πως κάνει αυτή τη δουλειά 40 χρόνια, μαζί με τη γυναίκα του που ετοιμάζει τις πεντανοστιμες μπουγάτσες και τυρόπιτες. Τη δουλειά την έμαθε από τον ξάδερφο του που ήταν ο προκάτοχος του, και όπως θυμήθηκε η Δέσποινα εκείνος φώναζε καθώς περνούσε: «Φάτε που να φαγωθείτε!». Ο κος Γιάννης ανέφερε πως ντρεπόταν στην αρχή, αλλά οι κάτοικοι της Νίκαιας τον αγάπησαν και τον στήριξαν και γι’ αυτό δουλεύει ακόμα και δεν έχει σταματήσει.